“Jouw gezicht!” roepen mijn collega’s.
We krijgen een workshop. De workshopmevrouw leest zo’n beetje haar eigen powerpointpresentatie gewoon voor. Als ze ‘los’ vertelt komt in iedere zin minstens één keer het woord ‘ik’ voor. Ze heeft op een papier de inhoud van haar presentatie. Het lijkt alsof die inhoud nieuw voor haar is terwijl ze toch vertelt ‘Ik geef al járen training’. Ze geeft ook voortdurend aan ‘daar kom ik later op terug’. Vervolgens zegt ze dat de methodiek waar ze deze workshop over geeft erg moeilijk is en ‘bijna niet te doen’. Ze corrigeert zichzelf nog, maar het kwaad is al geschied. Mijn interesse is weg.
Dat zie je dan ook aan mijn gezicht.