Meisje bij de kassa van de slijterij worstelt om de fles onder het acrylaatscherm door te halen. “Ik snap niet dat die daar nog hangt,” moppert ze.
Meisje vertelt verder dat haar collega’s de schermen ook overbodig en erg onhandig vinden maar dat het moet van het hoofdkantoor. “Wíjhoeven ze niet meer,” besluit het kassameisje. “Dat begrijp ik,” antwoord ik. Daarop zegt het meisje: “Ik ben het hélemaal met u eens!”. Mijn brein maakt overuren: dit snap ik niet. Ik heb toch eigenlijk niets gezegd? Alleen haar mening maar bevestigd. Zij is het eens met mijn bevestiging van háár mening. Zij is het dus eens met zichzelf.
Eindconclusie: ik begrijp haar helemaal niet meer.