Bij ieder stagebezoek moet ik uitleggen wie ik ben en waarvoor ik kom. En nee, ik ben niet de vader, opa(!) of man van juf. Dat gaat voortaan helemaal anders.
Lees verder “Kostuum”Duct-tape
Student die rekenen lastig vindt even op weg helpen.
Een aantal opgaven is prima met een verhoudingstabel uit te rekenen. Student: “Ik doe dat nooit met een verhoudingstabel. En dan loop ik dus vast.” Hét moment om allerlei handige rekenstrategieën met verhoudingstabellen te tonen. Ik laat zien dat breuken, procenten, schaal en nog veel meer gebaseerd is op werken met verhoudingen. De meest ingewikkelde opgaven zijn kinderspel als je die in een verhoudingstabel zet. De student ziet dat nu ook in: “Eigenlijk is een verhoudingstabel gewoon Duct-tape voor rekenen!” Beter had ik het niet kunnen zeggen. Een moderne vervanger van mijn decennialang gebruikte spreuk: “Met een verhoudingstabel kom je er wel!”
Tegeltjeswijsheid op z’n best!
Twee-en-zestig
Vandaag* ben ik twee-en-zestig geworden! Mooie leeftijd; nog lang niet oud, toch?
Soms spreken studenten over hun mentor: ‘een oudere man of vrouw’. Die is dan begin vijftig! Ai! Ach, een mens is zo oud als hij zich voelt en ik voel me jong en vind dat ik de hele wereld aan kan. Tussen ‘vinden’ en ‘kunnen’ groeit wel een steeds grotere generatiekloof: een jongere collega legt me veel te vlug voor mij uit hoe ik iets digitaal moet doen, studenten zijn veel social-media-vaardiger dan ik en tijdens een lange lesgeefdag moet ik vaker even zitten.
Gelukkig beschik ík over twee-en-zestig-jarige-rekenhumor: een jaar lang kan ik zeggen dat ik even oud ben als mijn geboortejaar!**
*zondag 16 juni
**zonder honderdtal
Rekenen
Stagebezoeken leveren altijd verrassende inzichten op.
De student heeft het dagprogramma op het bord staan. “Ja, er staat wel rekenen, maar we gaan iets buiten doen!” Meisje voor mij zegt: “Yes, naar buiten!” Een andere leerling kijkt sip, steekt z’n vinger op en zegt: “Maar ik wil rekenen!” De student legt uit dat er buiten ook gerekend gaat worden maar leerling is niet overtuigd.
Eenmaal buiten gaan de tweetallen enthousiast op zoek naar verstopte sommen. De leerling die net zo teleurgesteld reageerde komt tóch aan z’n trekken: hij rekent en het graag-naar-buiten-meisje schrijft de antwoorden op.
Als ik vraag hoe hij aan het (goede) antwoord is gekomen zegt hij: “Gewoon, uitrekenen.” Tja, dat kan ook.
Hand
Op een stageschool begroeten de kinderen de leerkrachten en geven beleefd een hand bij het binnengaan van het lokaal.
En die man in zwart pak? Die krijgt, na enige aarzeling, ook een hand! Maar ik heb een iPad en een beker koffie in mijn handen. Met acrobatische evenwichtskunst balanceer ik de beker op de iPad en schud de uitgestoken hand. Terwijl de koffiebeker de strijd met de zwaartekracht aangaat schud ik weer een hand, en nog een. Dan geeft een meisje de leerkrachten óók nog een knúffel. Ik vrees een koffietsunami. Meisje kijkt bedachtzaam naar mij en de wiebelende koffiebeker, zegt dan “Hoi,” en loopt het lokaal in.
Groeten zónder hand geven is soms beleefder!