Daar zit ik, ingeklemd tussen Mila en Lieve, op de visitestoel. We kijken naar Moffel en Piertje.
‘Visitestoel’ klinkt heel wat, maar deze stoel is nauwelijks hoger dan de stoeltjes van mijn beide groep-1-buurvrouwen. De stoelen staan zó krap in de kring dat ik zowat schouder aan schouder zit met de dames. Mijn iPad houd ik met twee handen vast. Daarbovenop wiebelt mijn kopje koffie. Mila kijkt gelukzalig naar mij en drinkt haar beker, eveneens met twee handen vastgehouden, leeg. Trots toont ze mij de lege drinkbeker. ‘Ik heb chocolademelk,’ zegt ze. Die mededeling is overbodig: vanuit haar mondhoeken loopt een grote bruine cirkelvormige afdruk van de chocolademelkbeker over haar gezicht.
Stagebezoek: ongemak en gezelligheid.