Gesprekje tussen studenten die in de herfstvakantie een pretpark hebben bezocht: “Joh, en die achtbaan! De achterste wagentjes gingen veel sneller dan de voorste!”
Ik krijg een achtbaan-deja-vu. Met school naar een pretpark. Collega’s willen in achtbaan. “Jij moet ook mee, Rob!” Angstig stem ik in. “We gaan voorin, dat is minder eng!” zegt collega. Onnozele-ik gelooft hem ook nog. Eerst omhoog. Over het hoogste punt hangen we even loodrecht omlaag, vervolgens sjezen we loeihard naar beneden. We worden niet ingehaald door de achterkant. Logisch, alle wagentjes zitten aan elkaar vast en gaan even snel. Enthousiast gillende collega’s.
En ik? Ik houd mijzelf én mijn bril stevig vast, hopend dat deze kwelling snel voorbij is.